Και πόσα δεν έχουμε ακούσει τα τελευταία 2-3 χρόνια για τη χώρα μας; Πόσο έχουμε θεοποιήσει την Ευρώπη και τη "βοήθεια" που μας προσφέρει (;). Τα τελευταία χρόνια η τάση να υποτιμάμε τη χώρα μας καθώς και τις παραδόσεις μας, τα ήθη και έθιμα αλλά και τις αξίες έχει γίνει πιο έντονη από ποτέ. Καθετί ξενόφερτο το υιοθετούμε και το υπερασπιζόμαστε αν χρειαστεί σαν να ήταν πάντα δικό μας. Φίλτρο δεν υπάρχει για το τι θα κρατήσουμε και τι θα απορρίψουμε γι'αυτό και υπάρχει ο αχταρμάς κυρίως στις νέες γενιές. Αν ρωτήσεις άτομα ηλικίας 16-25 όνειρό τους να ζήσουν στο εξωτερικό, Λονδίνο, Παρίσι, Αμερική είναι οι τοπ προορισμοί χωρίς να λείπει η Σουηδία και Γερμανία. Η οικονομική κατάσταση σαφώς και είναι ένας σημαντικός παράγοντας που σε ωθεί να σκέφτεσαι τη μετανάστευση αλλά για πολλούς είναι μια δικαιολογία. Σαφώς και αναγνωρίζω ότι η κατάσταση στη χώρα μας είναι πολύ δύσκολη αλλά καιρός είναι να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά της Ελλάδας συγκριτικά με την Ευρώπη.
Δεν έχω ζήσει μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό (πέρα από 9 μήνες στη Βουδαπέστη), γι'αυτό και οι απόψεις μου είναι διαμορφωμένες από τη λιγοστή εμπειρία μου, εμπειρίες γνωστών και φίλων αλλά και από την ενημέρωση μου. Αφορμή γι'αυτό το ποστ είναι η νομιμοποίηση του κόμματος των παιδόφιλων στην Ολλανδία. Ακόμα και τώρα που το γράφω μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως όντως συνέβη (κάπως έτσι βέβαια ένιωσα όταν είδα τα αποτελέσματα της Χ.Α μετά τις εκλογές). Πως είναι δυνατόν να δίνεις το δικαίωμα στην εξουσία σε άτομα που θέλουν σεξουαλικές επαφές με παιδιά. Στις φυλακές το μέλλον των παιδόφιλων είναι γνωστό. Σε ένα μέρος που είναι μαζεμένοι όλοι οι "επικίνδυνοι" και οι "κακοί" άνθρωποι σωστά; Μέχρι και εκεί υπάρχει η δικαιοσύνη γνωρίζοντας πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τα παιδιά. Ωστόσο η πολιτισμένη, δημοκρατική Ευρώπη τους αναδεικνύει. Ενώ η συγκεκριμένη χώρα το ίδιο κάνει με τη πορνεία και τα ναρκωτικά.
Ποια χώρα κρατάει ακόμα τον θεσμό της οικογένειας όπως εμείς; Ποια έχει ακόμα τις παραδόσεις της ζωντανές; Φυσικά και δέχομαι τη διαφορετικότητα των παραδόσεων. Δε θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι ίδιοι αλλά ο φιλελευθερισμός έχει ξεφύγει κι έχει γίνει καραμέλα στα λάθος στόματα. Αλλά για να μιλήσω και με αληθινά παραδείγματα, θα ήθελα να μου πείτε πως θα σας φαινόταν αν η μητέρα σας/ πατέρα σας έκανε κόντρα για το ποιος περνάει καλύτερα με τον εραστή του στο ίδιο σπίτι; Αν το να έχει η γυναίκα σου 2 και 3 εραστές είναι κάτι το ανεκτό; Αν με το που τελείωνες το σχολείο δεν υπήρχε χώρος στο σπίτι σου; Ή με κάθε σχέση που έχεις αποφάσιζες να συζήσεις μαζί με τους γονείς σου/του. Μπορεί τώρα να φαίνονται μεμονωμένα περιστατικά αλλά δεν είναι παρά η Ευρώπη που τόσο αγαπάμε και θέλουμε να ζήσουμε.
Δε χρειάζεται να αναφερθώ στο τρόπο ζωής και διασκέδασης που έχουμε και που τόσο μας κακοφαίνεται που δεν τον συναντάς πουθενά αλλού. Αυτό το γνωρίζουν όλοι. Δε ξέρω,λοιπόν, για εσάς αλλά εγώ πιστεύω ότι αξίζει μια ευκαιρία η χώρα μας, έναν αγώνα για να έχουμε τη ζωή που αξίζουμε και να κερδίσουμε ξανά τα δικαιώματα που έχουμε χάσει. Και σκέψου πως μέσα στα όσα γίνονται ο σκοπός δεν είναι πάντα ο προφανής.
