Γιατί τόσο μπέρδεμα;;

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί θα πρέπει οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι τόσο περίπλοκες. Φυσικά είναι ανόητη ερώτηση γιατί είναι απολύτως λογικό να μην ταιριάζουμε με όλους αφού είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες και προσωπικότητες, με διαφορετικές φιλοδοξίες και όνειρα καθώς και με διαφορετικές αξίες. Δεν θεωρούμε τα ίδια πράγματα σημαντικά ή ασήμαντα, αυτονόητα ή απαραίτητα. Τις περισσότερες φορές αργούμε να γνωρίσουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας  (με τον οποίο έχουμε φιλική ή ερωτική σχέση) και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε καβγάδες, παρεξηγήσεις και όχι σπάνια σε απομάκρυνση μας από το άτομο αυτό. Όμως αυτή η απομάκρυνση είναι πάντα η καλύτερη λύση; Πιστεύω πως στις μέρες έχουμε σταματήσεις να παλεύουμε και να διεκδικούμε, ξέρουμε μόνο να απαιτούμε χωρίς να δίνουμε και χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά αν είναι αυτό που θέλουμε. Παραπονιόμαστε πως κανείς δεν μας καταλαβαίνει και απορούμε το πόσο δύσκολο είναι αυτό να συμβεί. Εμείς άραγε πόσο εύκολα καταλαβαίνουμε τους άλλους; Αν δεν έχουμε καταλάβει πρώτα τον εαυτό μας μάλλον είναι αδύνατον να βρούμε τι ζητάμε. Ωστόσο αν σταθούμε τυχεροί μπορεί να γνωρίσουμε εκείνον που θα μας καταλάβει, που θα μας μάθει και που θα μας ανεχτεί. Και πώς είμαστε σίγουροι ότι θέλει να μας καταλάβει, να μας μάθει  και να μας ανεχτεί; Δεν είμαστε. Γι' αυτό αξίζει όμως να ρισκάρουμε γιατί αν όντως θέλει τότε έχουμε αποκτήσει έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μας που αξίζει να παλέψουμε για να τον κρατήσουμε. Και εδώ έρχεται μια ακόμα ερώτηση που με βασανίζει και με μπερδεύει συγχρόνως. Πού βρίσκεται το όριο μεταξύ του "καλού" και του "κακού" εγωισμού; Πότε πρέπει να σταματάμε να προβάλουμε το "εγώ" μας; Η ζήλια είναι εγωισμός;
Ώρες ώρες τρομάζω με τέτοιου είδους ανησυχίες γι' αυτό και λέω να σταματήσω για την ώρα..

Λόγια... του καναπέ.

   Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω αλλά ίσως μια φράση "κλισέ" που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι.. ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ. Τις τελευταίες μέρες δεν εχω όρεξη να βγώ, να διαβάσω και γενικότερα να κάνω το οτιδήποτε.. Γενικότερα θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως σπιτόγατα αλλά το κακό έχει παραγίνει με μενα.. Δυστυχώς δεν γνωρίζω που οφείλεται αυτή η διάθεση (ή καλύτερα η έλλειψη διάθεσης). Καμιά φορά σκέφτομαι πως αν είχα συγκάτοικο ίσως να ήταν διαφορετικά αλλά βλέπετε η απαισιοδοξία μου οτι δεν θα έβρισκα νορμαλ συγκάτοικο σε συνδυασμό με το άγχος και τον φόβο για το άγνωστο με έπεισαν πως θα ήταν καλύτερα να νοίκιαζα σπίτι μόνη. Δεν παραπονιέμαι καθώς απολαμβάνω αυτού του είδους "πολυτέλειας" καθώς στην Ελλάδα ζώ με τους γονείς μου και τις δυο μικρότερες αδερφές μου οπότε όπως αντιλαμβάνεστε προσπαθώ να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία ηρεμίας και χαλάρωσης! Από την άλλη μπορεί να φταίει και ο καιρός. Η ηλιοφάνεια και η καλοκαιρία δεν είναι συχνά φαινόμενα σε αντίθεση με το κρύο και την βροχή. Ελπίζω να δω σύντομα μια άσπρη μέρα (οι μετωρολόγοι λένε πως θα χιονίσει σύντομα!!).
   Το μόνο σίγουρο είναι οτι ανακάλυψα τι θα πείς να κρατάς το σπίτι μόνη σου (και δεν θέλω να φανταστώ πώς είναι να έχεις και άλλους 2-3 μέσα !), να πρέπει να βρεις τι θα φας (έστω καθε 2 μερες- η απειλή της μαμάς οτι θα με ζυγίσει οταν γυρισω έπιασε) και επίσης να πρέπει να ψωνίζεις για το σπίτι (δεν λέω αγαπάω το shopping αλλά όχι όταν πρόκειται για χαρτοπετσέτες και μπρόκολο :S)
   Ευτυχώς από την Παρασκευή ξεκίνησε επίσημα το autumn break που θα κρατήσει μέχρις τις 2 Νοεμβρίου και έτσι θα έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάποιες εργασίες αλλά και με τον φίλο μου που θα με επισκεφτεί τις επόμενες μέρες!! :) Είναι περίεργο να βιώνεις τόσες αλλαγές και να μην μπορείς να τις μοιραστείς με αγαπημένα πρόσωπα.
Καλή η ιντερνετική επικοινωνία αλλά είναι τελείως διαφορετικά να τα ζείς συγχρόνως.