Από το μεσημέρι που ξεκίνησε να βρέχει απολάμβανα τον ήχο της βροχής στο παράθυρο του γραφείου μου και περίμενα την ώρα που θα αποφάσιζα να βγώ για να πάω μέχρι το βιβλιοπωλείο.. Δεν ήταν τόσο το οτι βιαζόμουν τα πράγματα που ήθελα..αντιθέτως μπορώ να πω πως δεν μου χρειαζόντουσαν και πολυ.. Ωστόσο από καιρό σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ ωραίο να βρεθώ στην βροχή μόνη μου.Να βρέχομαι και να μην με νοιάζει τίποτα. Έτσι..φόρεσα τις μποτούλες μου, πήρα την ομπρελίτσα μου και βγήκα..Αν και η απόσταση ήταν μικρή, προχωρούσα τόσο αργά (πράγμα ασυνήθιστο για μένα) και απολάμβανα την ερημιά στην πλατεία, τον ήχο της βροχής, την μυρωδιά της μέχρι και το οτι δεν μπορούσες να δεις στα 10 μέτρα.. Το ίδιο έκανα και στην επιστροφή.. Μπαίνοντας σπίτι ένιωθα τρομερά ευχαριστημένη που έκανα αυτό που ήθελα χώρις να με σταματήσει η βροχή αλλά αντιθέτως που την είχα για κίνητρο.
Ένιωσα απελευθερωμένη - από τί δεν ξέρω- γι'αυτό και θα περιμένω κι άλλες τέτοιες βροχές να τις εκμεταλλευτώ για έξοδο! Enjoy getting "stormy"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου