Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει κάτι σχετικό (όχι ότι είναι τεράστιος ο αριθμός των αναρτήσεων αλλά λέμε τώρα) αλλά μετά από πολλές ματιές στα περιοδικά, στις ιστοσελίδες και την τηλεόραση μου ήρθε η έμπνευση να γράψω για την υστερία που πιάνει όλους και ιδιαίτερα τις γυναίκες (ναι, εσείς οι άντρες φταίτε ΚΑΙ για αυτό) να αρέσουμε. Μαλλιά, ρούχα, παπούτσια, make up, νύχια και δε συμμαζεύεται. Το πακέτο είναι ατελείωτο κι αν νομίζεις ότι είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου κάνεις μεγάλο λάθος. Άκουσε με σου λέω ή καλύτερα διάβασε με. Τι κι αν τα έχεις κάνει όλα τέλεια; έχεις φροντίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια; πάντα ξεφεύγει κάτι. Κι αν δεν το δεις εσύ σίγουρα θα βρεθεί ο καλοθελητής να το αναφέρει. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα είναι πως έχουν καταφέρει και μας έχουν βάλει σε αυτό το τρυπάκι. Σας προκαλώ να μετρήσετε και να παρατηρήσετε τις διαφημίσεις, κάθε μορφής. Το ξέρω ότι δεν σας λέω κάτι νέο αλλά μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση οι επίδραση των διαφημίσεων στον εαυτό μου. Πιστεύω ότι τα πιο αξιόπιστα πειράματα γίνονται με πειραματόζωα εμάς τους ίδιους. Ας γίνουμε αντικειμενικοί, ας παραδεχτούμε τις "αδυναμίες" μας κι ας αποφασίσουμε αν όλο αυτό το πανηγύρι λειτουργεί εν τέλει υπέρ μας.
Είναι γεγονός..επέστρεψα! Μετά από 9 μήνες στη Βουδαπέστη χρειάζεται να προσαρμοστώ στα δεδομένα της Ελλάδας. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γκρινιάξω ή απλώς να περιγράψω τα γεγονότα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το διάστημα προσαρμογής τελειώνει και το ίδιο συμβαίνει με την ψυχραιμία μου.
Είχα αποφασίσει καιρό πριν γυρίσω πως το καλοκαίρι θέλω να δουλέψω. Άκουγα και ενημερωνόμουν σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί αλλά ως φοιτήτρια και με χαμηλά στάνταρ ήλπιζα να βρω κάτι για λίγο καιρό και φυσικά αν μπορούσα να το συνδυάσω με τη σχολή να έμενα και το χειμώνα. Είμαι 20 μέρες Αθήνα και ακόμα τίποτα. Ευκαιρίες είχα αλλά είμαι της άποψης ότι για να κάνεις κάτι καλά πρέπει να σου αρέσει. Ξέρω ότι αν βρω μια δουλειά τώρα δεν θα μείνω σ' αυτή εφ΄ όρου ζωής ωστόσο αφού δεν με κυνηγάν υποχρεώσεις και τρελά έξοδα μπορώ να είμαι επιλεκτική. Για να μην νομίζετε πάντως ότι το ένα μου ξινίζει το άλλο μου βρωμάει αυτό που απέρριψα είναι 2 θέσεις για τηλεπωλήσεις αφού προσωπικά δεν το έχω. Το θέμα είναι ότι ψάχνω και δε βρίσκω. Και δεδομένου ότι δεν έχω εξεταστική καταλαβαίνετε ότι το να κάθεσαι δεν παλεύεται με τίποτα! Βέβαια μου δίνει χρόνο να συνεχίζω τη σύγκριση Αθήνας –Βουδαπέστης. Φυσικά δε χρειάζεται να σας πω ποια είναι ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ μπροστά.
Είμαι προκατειλημμένη και το ξέρω. Αλλά έχω την αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα τυχαία ζούμε όλοι. Κανένα ενδιαφέρον κι ας φωνάζουμε, κι ας διαμαρτυρόμαστε, κι ας… κι ας… ΚΙ ΑΣ..! Μικρές λεπτομέρειες στη καθημερινότητα, από την καθαριότητα μέχρι τα ΜΜΜ είναι αυτά που κάνουν τη ζωή μας διαφορετική, που θα μας αναβαθμίσουν ένα επίπεδο πιο πάνω και που θα μας κάνουν να μοιάζουμε λίγο περισσότερο στο ανθρώπινο είδος.
Τελικά είχα δεν είχα γκρίνιαξα! Ελπίζω σύντομα να βρω κάτι να απασχολούμαι γιατί το καλοκαίρι θα είναι μεγάλο!
Υ.Γ. αν έχετε καμιά καλή πρόταση για δουλειά πείτε μου! J
Τα τελευταία χρόνια,κυρίως από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε ο φεμινισμός άντρες και γυναίκες διεκδικούν την πρωτιά σε όλα. Βέβαια το λέμε ισότητα, ωστόσο το γεγονός ότι οι γυναίκες θέλουν να έχουν την ίδια θέση με τους άντρες που πριν πολλά πολλά χρόνια(καλά υπερβάλλω λίγο) είχαν, όπως κατ' αποκλειστικότητα το δικαίωμα ανέλιξης στη καριέρα τους, σημαίνει ότι θέλουμε κι εμείς να είμαστε στην ίδια θέση,όμως όπως όλοι ξέρουμε αρχηγός είναι μόνο ένας.
Εγώ όμως δεν θέλω να μιλήσω γι'αυτό ωστόσο πιστεύω οτι ο φεμινισμος συνδέεται κατα κάποιο τρόπο. Λίγο πολύ όλες και όλοι διαβάζουμε περιοδικά που θίγουν ομορφιά, υγεία, κοινωνική ζωή, καριέρα. Μέχρι εδώ καλά. Λογικό να μας αφορούν αφού όλους μας απασχολούν.Ωστόσο αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που τα θίγουν γιατί δεν μπορείς να λες κύριε στη διαφήμιση σου "πως το κέρατο θα βελτιώσει τη σχέση σου"(αναφέρομαι σε αντρικό περιοδικό-ονόματα δεν λέμε). Και αφού τώρα δεν θέλω να μιλήσω για τα αντρικά περιοδικά, επιστρέφω στον φεμινισμό. Μην μου πείτε πως δεν έχετε πει "λες κι έχουμε ανάγκη τους άντρες", "για να μας ταλαιπωρούν υπάρχουν" κλπ κλπ. Ο καθένας με τις απόψεις του και δεν κατακρίνω ούτε αυτό. Όμως καλή μου κοπέλα δεν μπορείς να διαβάζεις ή ακόμα και να γράφεις τρόπους που θα ευχαριστήσεις/κερδίσεις έναν άντρα, δεν μπορεί να σε απασχολεί το τι σκέφτεται πριν/κατά τη διάρκεια/και μετά το σεξ ούτε να διαβάζεις τρισέλιδα για το τι θα φορέσεις, τι θα φας,τι θα πεις,τι θα πιεις για να σε προσέξει. Προσωπικά βρίσκω οξύμωρο το γεγονός ότι θα διαβάσω άρθρο για τα δικαιώματα της γυναίκας και στο επόμενο ένα με θέμα κάτι από τα παραπάνω.
Είναι καλό να διατηρούμε τις ισορροπίες. Φυσικά και δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλον, αλλά για τους σωστούς λόγους. Όχι γιατί δεν έχουμε για ποιον να ντυθούμε,βαφτούμε,μιλήσουμε. Και στο κάτω κάτω γιατί θα πρέπει να μας απασχολούν οι άντρες ως μελλοντικοί ερωτικοί σύντροφοι; Ένα άρθρο για φίλους (χωρίς αντροπαρέες ή γυναικοπαρέες) δεν έχω διαβάσει, εκτός από αυτά που αποκλείουν την ύπαρξη φιλίας ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. ΚΟΡΙΤΣΙΑ και αγόρια συγκεντρωθείτε και ξεκολλήστε!
Τα τελευταία χρόνια το ίντερνετ χρησιμοποιείται από όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Φαίνεται χρήσιμο στην καθημερινότητα του καθενός, ανεξαρτήτως της ενασχόλησης του ή τον ενδιαφερόντων του, κι αυτό γιατί καλύπτει μια τεράστια γκάμα θεμάτων. Θέλεις μαγειρική, σπορ, ενημέρωση, πολιτική (άσχετα αν διαβάζουμε ο,τι μας επιτρέπουν), φύση, εκπαίδευση; Θα το βρεις. 'Όπως ήταν επόμενο δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που όλοι λίγο-πολύ χρησιμοποιούμε. Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πότε ακριβώς πρωτοεμφανίστηκαν τα blogs και από ποιους αλλά υποθέτω είχαν ενημερωτικό χαρακτήρα για θέματα που συζητιούνται κυρίως στις ειδήσεις. Ξέρω όμως πως σήμερα και η κουτσή Μαρία γράφει(σόρρυ Μαράκι).Το τελευταίο το διάβασα ως σχόλιο κάπου σχετικά με τα blogs και μου κακοφάνηκε. Όμως μήπως δεν έχει και τόσο άδικο; Τα μισά από τα άτομα που γνωρίζω γράφουν σε blog. Δεν ξέρω αν είναι καλά ή όχι, ούτε με τι θέματα ασχολούνται. Ωστόσο προξενεί εντύπωση. ΄Η ξαφνικά την είδαμε όλοι συγγραφείς ή από να μιλάμε στον τοίχο αποφασίσαμε να γράψουμε. Κι αφού το χαρτί και το μολύβι είναι passe πιάσαμε το πληκτρολόγιο. Το twitter αποδεικνύει κι αυτό με τη σειρά του πως έχουμε ανάγκη την παρέα. Είναι πολύ "φυσιολογικό" να λέμε σε αγνώστους τι κάνουμε, που είμαστε, τι νιώθουμε; Ή σιγά σιγά ξεχνάμε να κοινωνικοποιούμαστε ή βρίσκουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας όπως θα θέλαμε να είμαστε. Να δώσουμε μια εικόνα που στον πραγματικό κόσμο δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε. Ή ακόμα χειρότερα δεν έχουμε άτομα στο περιβάλλον μας που μπορούν/θέλουν να μας δουν.
Δεν είμαι σίγουρη αν τα παραπάνω ακούγονται υπερβολικά, ρομαντικά, χαζά ή δε ξέρω κι εγώ πως θα το πάρει ο καθένας αλλά θέλω να πιστεύω πως ακόμα υπάρχουν άτομα που θέλουν να μας ακούν και όχι να μας διαβάζουν, να ρωτάνε για εμάς κι όχι να περιμένουν να τους ενημερώσουμε, που τα σημαντικά λόγια/σκέψεις προτιμούν να τα κάνουν πράξεις και όχι να τα ανακοινώνουν. Καλό είναι να ακολουθούμε τις εξελίξεις αλλά όχι να αλλοιωνόμαστε εξαιτίας τους.
Δεν ξέρω αν πρόσφατα διαβάσατε ή ακούσατε σχετικά με τις νέες διαφημίσεις της εταιρείας Kraft για τη σειρά "ελληνικών" προϊόντων με την ονομασία "Athenos". Εδώ: http://www.fimes.gr/2011/03/kraft-diafhmisi-athenos-yaya/ θα δείτε τις διαφημίσεις και το όλο background. Μου ξίνισε το γεγονός ότι παρουσιάζουν προϊόντα όπως το χούμους ως ελληνικά. Φαίνεται πως χρησιμοποιούν τον χαρακτηρισμό αυτό μιας και η μεσογειακή διατροφή τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη δημοτικότητα. Αλλά αν ξεπεράσουμε τον fake χαρακτηρισμό το όνομα μπορεί κανείς να μας πει τι ακριβώς είναι; Γιατί δεν είναι "Athens", "Athina" ή μια λέξη σχετική και που να υπάρχει! Δεν θεωρώ πως οι διαφημίσεις είναι τραγικές, δεν είναι και ονειρεμένες βέβαια. Δεν είναι για να μας πιάνει υστερία όχι όμως και να γελάμε σαν χάχανα. Δεν θέλω να βλέπω παντού συνωμοσίες αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η εταιρεία είχε μια έξυπνη ιδέα για να κάνει πωλήσεις από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να θιχτεί όσο θέλει. Εξάλλου πολλάκις έχουμε δείξει ότι δεν ξέρουμε να διεκδικούμε ούτε ιστορία, ούτε ονομασίες, ούτε κειμήλια, τίποτα!
Όταν πρωτοάκουσα για το twitter δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση γιατί παρόλο που μ'αρέσει να γνωρίζω κάθε νέο στον τομέα της τεχνολογίας και του ίντερνετ. Βέβαια, η αδιαφορία μου δεν κράτησε για πολύ και είπα να φτιάξω κι εγώ λογαριασμό. Το ενδιαφέρον μου άργησε πολύ να στραφεί στο twitter. Τώρα μπορώ να πω ότι ξοδεύω περισσότερη ώρα ποστάροντας tweets κάνοντας follow και σχολιάζοντας.
Αρχικά πίστευα ότι είναι ένα μέσω ενημέρωσης αλλά σιγά σιγά διαπιστώνω ότι κρύβονται πολλά περισσότερα. Ποιος με κάνει follow? Ποιον θα κάνω follow back? Ποιος με έκανε follow back?? Ποιος έκανε retweet (RT) και ποιος όχι? Mention?? Αυτός ναι, αυτός όχι.. ΦΤΆΝΕΙ ΠΙΑ! Θα έλεγα για μερικούς ότι βρήκαν νέο νόημα στη ζωή παρακολουθώντας όλα τα παραπάνω και όχι να κοιτάξουν να ενημερώνονται για κάθε είδους θέματα μιας και στο twitter θίγονται άπειρες καταστάσεις και γεγονότα.
Συμβουλή: χαλαρώστε και μην πορώνεστε τόσο πολύ με το θέμα.
Όταν έψαχνα σπίτι στη Βουδαπέστη ένα ερώτημα που τέθηκε ήταν αν θα συγκατοικούσα ή αν θα έμενα μόνη μου. Το θέμα συγκατοίκησης το είχα αποκλείσει χωρίς δεύτερη σχέση, λόγω του ότι είμαι πολύ καχύποπτη με τους ανθρώπους (ίσως φταίνε και τα πολλά θρίλερ που βλέπω..). Στην αρχή το απολάμβανα που ήμουν μόνη, όμως υπήρχαν φορές που μου έλειπε μια δεύτερη παρουσία. Κάπου πριν τα Χριστούγεννα, κι ενώ είχα γνωρίσει από τον Σεπτέμβρη μια κοπέλα από την Ισπανία, αποφάσισα να της κάνω πρόταση συγκατοίκησης μιας και το συμβόλαιο της έληγε σύντομα. Την είχα κόψει για άτομο πάνω κάτω σαν εμένα και είχε φανεί πως ταιριάζαμε. Της άρεσε η ιδέα κι είπαμε με το που γυρίζαμε από τις διακοπές τον γιορτών να κάναμε την μετακόμιση. Ευτυχώς το δικό μου διαμέρισμα βολεύει και 2 άτομα οπότε δεν χρειάστηκε να ψάξουμε για άλλο σπίτι. Πριν καμιά βδομάδα εγκαταστάθηκε, και δεν ξέρω αν είναι νωρίς για να το πω αλλά τα πάμε καλά. Βέβαια η ίδια έχει εμπειρία από συγκατοίκηση, αφού στην Ισπανία μένει μαζί με μια άλλη κοπέλα. Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν έχουμε και πολλά περιθώρια να τα τσουγκρίσουμε, μιας και ξαναφεύγουμε την άλλη βδομάδα λόγω μεγάλου κενού μέχρι τα μαθήματα, και είναι μόλις μέχρι τον Μάιο το διάστημα που θα μένουμε μαζί.
Όπως και να έχει είμαι ενθουσιασμένη με αυτή την αλλαγή και είμαι σίγουρη πως θα είναι ακόμα μια αξέχαστη εμπειρία που θα μου προσφέρει το erasmus!!! :-)
Σας αφήνω. Πάω να πλύνω τα πιάτα γιατί είναι η σειρά μου! χε χε
Νόμιζα ότι μια απογευματινή βόλτα με την συγκάτοικο ήταν καλή ιδέα, ενώ μπορούσαμε να συνδυάσουμε και κάποιες δουλειές. Το εμπορικό ήταν το ιδανικό μέρος αφού έπρεπε να πάμε στην τράπεζα να βάλουμε το ενοίκιο. Έλα όμως που δεν την προλάβαμε ανοιχτή και βρήκαμε ευκαιρία για καφέ και χάζι στις εκπτώσεις. Για να μην πολυλογώ, το αποτέλεσμα των φοβερών εκπτώσεων ήταν να ξοδέψω σχεδόν το μισό ποσό του ενοικίου που μου αναλογεί. Βλέπετε οι βιτρίνες με τις μεγάλες κόκκινες πινακίδες των εκπτώσεων είναι ακόμα πιο ελκυστικές. Χιούστον έχουμε πρόβλημα, μην βρεθούν λεφτά στο πορτοφόλι ΠΡΕΠΕΙ να τα ξοδέψω. Μόνο αν έχω κάποιον άλλον μαζί που μου πει ΟΧΙ θα μείνουν τα λεφτά. Ενώ ξέρω οτι δεν με παίρνει πάντα να ξοδεύω, αυτό δεν με σταματάει. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να κόψω την κακιά αυτή συνήθεια. Ίσως θα πρέπει να βγαίνω χωρίς λεφτά και να αποφεύγω τα εμπορικά. Όμως δεν είμαι σίγουρη κατα πόσο αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα. Μήπως είμαι εθισμένη; Κι αν ναι, πως θα κάνω αποτοξίνωση;;; Help!
