Είναι γεγονός..επέστρεψα! Μετά από 9 μήνες στη Βουδαπέστη χρειάζεται να προσαρμοστώ στα δεδομένα της Ελλάδας. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γκρινιάξω ή απλώς να περιγράψω τα γεγονότα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το διάστημα προσαρμογής τελειώνει και το ίδιο συμβαίνει με την ψυχραιμία μου.
Είχα αποφασίσει καιρό πριν γυρίσω πως το καλοκαίρι θέλω να δουλέψω. Άκουγα και ενημερωνόμουν σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί αλλά ως φοιτήτρια και με χαμηλά στάνταρ ήλπιζα να βρω κάτι για λίγο καιρό και φυσικά αν μπορούσα να το συνδυάσω με τη σχολή να έμενα και το χειμώνα. Είμαι 20 μέρες Αθήνα και ακόμα τίποτα. Ευκαιρίες είχα αλλά είμαι της άποψης ότι για να κάνεις κάτι καλά πρέπει να σου αρέσει. Ξέρω ότι αν βρω μια δουλειά τώρα δεν θα μείνω σ' αυτή εφ΄ όρου ζωής ωστόσο αφού δεν με κυνηγάν υποχρεώσεις και τρελά έξοδα μπορώ να είμαι επιλεκτική. Για να μην νομίζετε πάντως ότι το ένα μου ξινίζει το άλλο μου βρωμάει αυτό που απέρριψα είναι 2 θέσεις για τηλεπωλήσεις αφού προσωπικά δεν το έχω. Το θέμα είναι ότι ψάχνω και δε βρίσκω. Και δεδομένου ότι δεν έχω εξεταστική καταλαβαίνετε ότι το να κάθεσαι δεν παλεύεται με τίποτα! Βέβαια μου δίνει χρόνο να συνεχίζω τη σύγκριση Αθήνας –Βουδαπέστης. Φυσικά δε χρειάζεται να σας πω ποια είναι ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ μπροστά.
Είμαι προκατειλημμένη και το ξέρω. Αλλά έχω την αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα τυχαία ζούμε όλοι. Κανένα ενδιαφέρον κι ας φωνάζουμε, κι ας διαμαρτυρόμαστε, κι ας… κι ας… ΚΙ ΑΣ..! Μικρές λεπτομέρειες στη καθημερινότητα, από την καθαριότητα μέχρι τα ΜΜΜ είναι αυτά που κάνουν τη ζωή μας διαφορετική, που θα μας αναβαθμίσουν ένα επίπεδο πιο πάνω και που θα μας κάνουν να μοιάζουμε λίγο περισσότερο στο ανθρώπινο είδος.
Τελικά είχα δεν είχα γκρίνιαξα! Ελπίζω σύντομα να βρω κάτι να απασχολούμαι γιατί το καλοκαίρι θα είναι μεγάλο!
